5. Proponujesz mi randkę?

Leżałam na łóżku, ze słuchawkami na uszach, z których wydobywała się spokojna muzyka klasyczna, oraz z podręcznikiem do historii na kolanach. Jutro mamy zapowiedziany ważny test z tego właśnie przedmiotu, więc od dobrych dwóch godzin siedziałam w swoim pokoju i się uczyłam, a właściwie to próbowałam się uczyć. Kompletnie nie mogłam się skupić na datach i nazwiskach jakichś ważnych gości.

Niestety nieproszenie w mojej głowie ciągle pojawiało się wspomnienie wydarzeń z przed dwóch tygodni, po tym całym koncercie One Direction.

Cholera jasna! Czy wtedy ja naprawdę zawarłam pewnego rodzaju rozejm z tamtym chłopakiem? Oh tak nie może być! Nasze dwa światy nigdy nie powinny się ze sobą spotkać. To jest wręcz nienaturalne!

Na mojej twarzy mimowolnie zakwitł szeroki uśmiech, kiedy przypomniałam sobie jak Abby naskoczyła na mnie po tym jak wyszła ze spotkania ze swoimi idolami. To było do niej nie podobne, zważywszy na fakt, że zawsze jest taka skryta i nieśmiała, nawet przy mnie, a przecież jesteśmy przyjaciółkami.

- Możesz mi do jasnej Anielki wytłumaczyć co to było to przed chwilą!? Dlaczego uciekłaś? Rozumiem, że ich nie znosisz, ale obiecałaś mi! Dobrze wiesz jak bardzo się stresowałam!

- Po prostu nie chciałam z nimi gadać, a oni byli upierdliwi, Do tego ten idiota zboczeniec mnie dotknął. – wzdrygnęłam się wykorzystując przy tym mój kiepski talent aktorski.

- Dobra, załóżmy że ci wybaczyłam. – burknęła. – Co się wydarzyło, kiedy Tomlinson pobiegł za tobą? – spytała unosząc brew.

Louis ma na nazwisko Tomlinson? Trochę dziwne, ale właściwie jak się nad tym głębiej zastanowić, to jest ono lepsze niż Fitzroy.

- Nic się nie wydarzyło. – mruknęłam składając mój rozwalony telefon. – Spytał czy wszystko w porządku, a ja z wymuszoną grzecznością powiedziałam, że tak.

- Co się stało z twoim BlackBerry? – spytała wskazując brodą na urządzenie, które trzymałam w dłoniach.

- Potknęłam się w progu. – zaśmiałam się cicho.

- Oj Emilie! Tylko ty masz takiego pecha. – blondynka również się zaśmiała i przytuliła mnie mocno.

Pokręciłam głową mimowolnie marszcząc czoło. Źle się czułam z tym, że musiałam okłamać przyjaciółkę, ale nie mogłam jej powiedzieć o tym, że zawarłam ”rozejm” z Louis’em. Wtedy musiałabym jej również powiedzieć o wizycie w MSC jego i Zayn’a, o pomocy z samochodem oraz o akcji w klubie. Nie wiem jak zareagowałaby na to wszystko, zważywszy na fakt, że przecież za nimi nie przepadam. Ja również uważam, że to dziwne, ale co mogę z tym zrobić? Przecież nie wpadam na nich specjalnie.

Zamknęłam szybko podręcznik i rzuciłam go na podłogę. Straciłam chęć do nauki. Kogo ja oszukuje? W ogóle nie chciało mi się uczyć. Najwyżej obleję. Rozłożyłam się wygodnie na łóżku, zamknęłam oczy i rozkoszowałam się dźwiękami muzyki.  Uwielbiam Debussy’ego, jest fantastyczny.

Nagle ktoś ściągnął mi słuchawki z uszu, czym kompletnie mnie zaskoczył. Zamrugałam kilkakrotnie i zobaczyłam nad sobą uśmiechniętego Hunter’a. Ponownie zamrugałam, a następnie z piskiem gwałtownie zerwałam się z łóżka i przytuliłam go z całej siły, na co chłopak zaczął chichotać.

- Idiota. – burknęłam odsuwając się od niego. – Miałeś wrócić jutro.

- No tak, ale udało mi się załatwić wcześniejszy lot i jestem dzisiaj. Nie cieszysz się? – spytał udając obrażonego.

- Przed chwilą cię przytuliłam. Czego jeszcze chcesz? – pokazałam mu język, a on zrobił to samo.

Z powrotem położyłam się na łóżku, a braciszek położył się obok mnie wzdychając ciężko. Przytuliłam się do niego, a on objął mnie delikatnie w talii. Jak zawsze poczułam się przy nim niesamowicie bezpiecznie.

Po chwili zorientowałam się, że Hunter jest strasznie spięty, jakby coś go dręczyło. Zerknęłam na niego i zobaczyłam jak zaciska mocno zęby, jakby się nad czymś głęboko zastanawiał. Trochę mnie to zdziwiło.

- Hunter, wszystko w porządku? – spytałam wciąż mu się przyglądając.

Brunet spojrzał na mnie nic nie mówiąc, a po chwili zrobił coś, czym całkowicie mnie zaskoczył. Mianowicie.. pocałował mnie! I to nie w policzek, jak brat siostrę, ale w usta jak chłopak swoją dziewczynę. Właściwie bardziej niż zaskoczona byłam przestraszona. Nie potrafię tego wytłumaczyć.

Odepchnęłam go od siebie i automatycznie uderzyłam go z otwartej dłoni w policzek, przez co po pokoju rozniósł się charakterystyczny plask. Chłopak wyglądał na przestraszonego, zaskoczonego i speszonego. I dobrze, bo powinien być po tym co zrobił.

- Co to miało być? – warknęłam wycierając usta.

- Ja.. cholera przepraszam.. nie chciałem. Ja.. – jąkał się.

Nie mogłam go słuchać. W tym momencie czułam się co najmniej dziwne w jego obecności. Miałam w głowie totalny mętlik.

- Wyjdź. – powiedziałam wstając z łóżka.

- Emilie przepraszam, to nie tak.. – zaczął.

- Hunter wyjdź! – podniosłam głos, otwierając mu drzwi.

Chłopak spojrzał na mnie smutno, ale i tak zrobił to o co go poprosiłam. Zatrzasnęłam za nim drzwi i oparłam się o nie. Stałam tak przez chwilę, aż poczułam jak cały obiad podchodzi mi do gardła. Szybko pobiegłam do łazienki, gdzie zwymiotowałam wszystko co dzisiaj zjadłam.

 * * *

Ziewając głośno, siedziałam przy stole w kuchni i grzebałam łyżką w płatkach, które chwilę wcześniej postawiła przede mną pani Maria. Kobieta z wyraźną niechęcią patrzyła na moje podarte czarne spodnie, glany, T-shirt z nadrukiem Guns N’ Roses oraz trochę pogniecionądżinsową koszulę. Chyba woli jak noszę grzeczne sukienki.

- Zrobiłabyś coś z tą koszulą. Ludzie pomyślą, że nie masz w domu żelazka. – burknęła z dezaprobatą.

- Mam gdzieś co sobie pomyślą. – wymamrotałam uderzając głową o stół.

Byłam tak potwornie zmęczona. Przez całą noc nie mogłam zmrużyć oka, przez to co się wczoraj stało, a gdy w końcu udało mi się zapaść w płytki sen, budzik zaczął wydzierać się na pół domu. Miałam ogromną ochotę wyrzucić go przez okno, nawet wcześniej go nie otwierając. Dzisiaj wszystko miałam gdzieś.

Najbardziej dobijająca była świadomość, że dzisiaj po szkole muszę iść jeszcze do pracy. Jak nigdy, cholernie nie miałam na to ochoty. Ogólnie lubię tą robotę, bo dzięki niej mam trochę swojej kasy, ale czasami mam naprawdę dość. Gdyby była ze mną Abby, jakoś bym przetrwała, ale ona ma dzisiaj te całe lekcje i zobaczymy się dopiero jutro i to jak na ironię w pracy.

- Coś ty dziewczyno robiła przez całą noc? – spytała Maria siadając obok mnie przy stole.

Uniosłam głowę, chcąc coś odpowiedzieć, ale w tym momencie do kuchni wszedł Hunter. Na jego widok w mojej głowie pojawił się obraz wczorajszego wieczoru. Automatycznie żółć podeszła mi do gardła.

- Muszę iść, spóźnię się do szkoły. – mruknęłam zrywając się z krzesła.

Zwinęłam z podłogi szkolną torbę i szybkim krokiem skierowałam się do wyjścia. Gdybym została w domu choć minutę dłużej, mogłabym zrobić coś głupiego.

- Masz przecież jeszcze godzinę! – krzyknęła za mną Maria, ale ją zignorowałam.

 * * *

Przestraszona podskoczyłam gwałtownie na krześle, kiedy nauczyciel uderzył mocno wskaźnikiem o moją ławkę. W uszach mi dzwoniło od dźwięku jaki wydał drewniany kijek w zetknięciu z drewnianym blatem. Nieprzyjemne uczucie.

Pan Grey spojrzał na mnie surowo i wrócił pod tablicę, wznawiając tłumaczenie dzisiejszego tematu. Nie znoszę lekcji angielskiego z tym facetem. Wyraz jego twarzy jest co najmniej przerażający.

Zamrugałam kilkakrotnie, jednocześnie zakrywając usta, by zdusić jakoś ziewnięcie, ale kiepsko mi to wychodziło. Byłam tak potwornie śpiąca, że nawet nie zauważyłam, kiedy zasnęłam. Wszystko byłoby w porządku, gdyby ten idiota mnie nie obudził!

- Emilie? Co jest? Nie spałaś w nocy czy jak? – szepnęła Abby.

- Później ci wyjaśnię. – mruknęłam nawet na nią nie patrząc.

Chryste! Co ja mam jej powiedzieć? Że Hunter mnie wczoraj pocałował, a ja nie wiem co mam teraz robić? Jak mam się teraz przy nim zachowywać? Czemu ten palant to zrobił? Jesteśmy rodzeństwem na miłość Boską!

Wiem, że w końcu będę musiała z nim o tym porozmawiać, bo nie mogę przez cały czas go unikać, gdyż pani Maria od razu to zauważy, ale boję się tego. Tak, tak. Ja Emilie Fitzroy boję się! Jak to dziwnie brzmi. Właściwie, to nie tyle boję się tej rozmowy, co odpowiedzi Hunter’a. Nie wiem, czego mogę się spodziewać i to mnie przeraża. Cóż, jak na razie muszę przetrwać przesłuchanie mojej przyjaciółki. Boże dopomóż!

* * *

- Dobra, a teraz puść farbę. – burknęła Abby, kiedy siadałyśmy przy naszym stoliku na stołówce. – Co się stało? Jestem pewna w stu procentach, że nie spałaś całą noc, bo wyglądasz koszmarnie. Gadaj! – warknęła, a następnie wgryzła się w jabłko.

Zmarszczyłam czoło, patrząc na blondynkę, która nie spuszczała ze mnie wzroku. Jej mina świadczyła, że jest zdeterminowana i że teraz nie odpuści. Kiedy Abb odłożyła jabłko i wzięła butelkę z colą, mimowolnie uśmiechnęłam się półgębkiem.

- Hunter mnie wczoraj pocałował. – powiedziałam jak gdyby nigdy nic.

Dziewczyna zakrztusiła się napojem, który miała w ustach. Po chwili zaczęła kaszleć, a z jej oczu pociekły łzy. Przygryzłam mocno wargę, czekając aż w końcu się ogarnie. Sama chciała, żebym jej powiedziała co się stało.

- Co ty pierdzielisz!? – spytała wciąż pokaszlując.

- To co słyszałaś. – burknęłam. – Wrócił wczoraj z Nowego Jorku. Siedzieliśmy u mnie, gadaliśmy o jakichś bzdetach i BAM! Zaczęłam na niego wrzeszczeć, aż w efekcie końcowym wywaliłam go ze swojego pokoju. Nie spałam całą noc, zastanawiając się jak mam się teraz przy nim zachowywać. Kompletnie nie wiem co mam robić. Hunter jest dla mnie jak brat, mimo że nie łączą nas więzy krwi. Jest dla mnie ważny, ale choćby nie wiem co, nie potrafiłabym z nim być. To byłoby niestosowne. – westchnęłam przeciągle.

- Nieźle. – gwizdnęła Abby. – Co mu strzeliło do głowy? Gadałaś z nim o tym? – spytała wycierając chusteczką stolik.

- Nie. Nawet nie wiem jak miałabym zacząć tą rozmowę. – mruknęłam bawiąc się butelką z wodą. – Dobra, nie chcę o tym gadać. Mam cały dzień na zastanowienie się nad tym. Będę miała co robić w pracy. – powiedziałam z niechęcią.

- Hej! Ale przynajmniej jutro mamy wolne. – Abby nie traciła dobrego humoru.

- Nie wymądrzaj się. - pokazałam jej język. - Wolałabym iść na lekcję skrzypiec niż wysłuchiwać narzekań Joe. – wykrzywiłam się na samą myśl o tym.

- Myślę, że przesadzasz. – mruknęła dziewczyna ponownie wgryzając się w jabłko. – Umiesz wszystko na test z historii?

Zgromiłam ją wzrokiem, a ona w odpowiedzi podniosła ręce w geście obronnym, jednocześnie wzruszając ramionami. Uśmiechnęłam się szeroko na ten widok. Mimo, iż w tym momencie moja sytuacja jest naprawdę gówniana, Abby jak zwykle potrafi odwrócić moją uwagę.

 * * *

Cholera jasna! Dlaczego ja jeszcze pracuję w tej durnej knajpce? A no tak, bo potrzebuję pieniędzy, a nigdzie indziej nie chcieli zatrudnić „kryminalistki”. Boże, widzisz i nie grzmisz!

Na szczęście było już po dwudziestej i w końcu mogłam zamknąć knajpkę. Założyłam słuchawki, włączyłam ROOM 94 Tonight, wzięłam miotłę i tańcząc z nią, a także śpiewając do niej jak do mikrofonu, zaczęłam zamiatać podłogę. Joe chybaby mnie zabił, gdyby mnie teraz zobaczył.  Co ja gadam! On prawie zawsze jest na mnie wściekły i ma ochotę mnie zabić.

Zrobiłam zgrabny obrót, tak że zatrzymałam się twarzą do drzwi wejściowych. Otworzyłam oczy uśmiechając się do siebie jak przygłup, jednak uśmiech zamarł mi na ustach, kiedy zobaczyłam siedzącego na jednym ze stolików Louis’a. Chłopak wpatrywał się we mnie z szerokim uśmiechem, wymachując przy tym nogami jak małe dziecko.

Niechętnie oparłam miotłę o ścianę i ściągnęłam słuchawki z uszu. O kurczaczek! Co on tu robi? Zmrużyłam podejrzliwie oczy i podeszłam do szatyna.

- Cześć! – powiedział wesoło.

- Cześć. – odparłam niepewnie. – Co ty tutaj robisz? – spytałam nie mogąc się powstrzymać.

- Chłopcy poszli do klubu się zabawić, a ja po ostatniej akcji jakoś nie bardzo miałem ochotę. Jako, że strasznie się nudziłem w domu, postanowiłem się przejść i wylądowałem tutaj. – mruknął wzruszając ramionami. – Fajnie tańczyłaś. – zaśmiał się.

- Spadaj! – burknęłam.

Odwróciłam się do niego plecami, żeby na niego nie patrzeć. Na jego widok od razu przypomniał mi się ich koncert. Wzięłam miotłę i odniosłam ją na zaplecze, a następnie zgarnęłam czystą szmatkę i zaczęłam wycierać blaty stołów. Przez cały czas czułam na sobie spojrzenie chłopaka, co przyznam było nieco krępujące.

- Od kiedy pracujesz dla Joe? Przychodzimy często do MSC z chłopakami i chyba nigdy cię nie widziałem. – bardziej stwierdził niż spytał.

- Dlaczego cię to interesuje? – warknęłam. – Słuchaj. Może i po koncercie zawarliśmy coś w rodzaju rozejmu, ale to nic nie zmienia. Nie chcę mieć z wami nic do czynienia. Nie chcę się z wami przyjaźnić.

- Dlaczego tak bardzo nasz nie lubisz? – zdziwił się.

 Stanęłam przy stoliku na którym siedział chłopak i spojrzałam na niego wymownie. Louis grzecznie zeskoczył na podłogę, wciąż na mnie patrząc. Powoli i dokładnie wytarłam blat i dopiero wtedy odwróciłam się twarzą do chłopaka.

- Nie przepadam za napuszonymi, zadufanymi w sobie, głupimi gwiazdkami popu, którymi z tego co wiem, wy jesteście. – powiedziałam uśmiechając się do niego słodko.

- Wcale nie jesteśmy zadufanymi w sobie gwiazdami! – obruszył się Louis. – Może, gdybyś lepiej nas poznała, zmieniłabyś zdanie na nasz temat.

- Dzięki, ale nie. Nie chcę was poznawać. Wystarczy mi to co wiem.

- Daj nam szansę. – mruknął patrząc mi w oczy.

- Po co? – spytałam. – Dlaczego tak bardzo ci na tym zależy? Człowieku! Zrozum, że nie każdy na tym zasranym świecie musi was lubić. – burknęłam poirytowana.

Chłopak zamyślił się, a po chwili zaczął się przechadzać po knajpce jak gdyby nigdy nic. Wywróciłam oczami i wróciłam do wycierania stolików. Właśnie tych kilka stołów dzieli mnie od zasłużonego weekendu. I poważnej rozmowy z braciszkiem.

Odwróciłam się na pięcie, kiedy moich uszu doszedł jakiś dziwny dźwięk. Zmarszczyłam brwi, kiedy zobaczyłam, że Louis wziął miotłę i zaczął zamiatać podłogę. Po chwili jednak wzruszyłam ramionami i powróciłam do przerwanego zajęcia.

- Wiem! – krzyknął nagle Tomlinson, przez co podskoczyłam jak poparzona i upuściłam ściereczkę. Zmierzyłam chłopaka morderczym spojrzeniem, na co on uśmiechnął się szeroko. – Przepraszam. A wracając. Mam taki pomysł.. Daj mi jeden cały dzień, abym pokazał ci, że wcale nie jesteśmy tacy jak ci się wydaje. No przynajmniej, że ja taki nie jestem.

- Proponujesz mi randkę? – spytałam ironicznie.

Prychnął na co ja odpowiedziałam śmiechem. Jeszcze tego mi brakowało do szczęścia.

- Słuchaj.. – zaczął, opierając się o miotłę. - Chcę ci po prostu pokazać, że mylisz się co do nas. Jeżeli po jutrzejszym dniu, nie zmienisz zdania, odczepię się od ciebie raz na zawsze i dopilnuję, żebyś nigdy więcej nie zobaczyła ani mnie, ani reszty zespołu.

- Żartujesz sobie? Moja przyjaciółka jest waszą fanką. Gada o was dwadzieścia cztery na dobę, nawet przez sen. W kółko słucha waszych piosenek. Ma cały pokój oblepiony waszymi plakatami. Boże! Ona ma nawet poduszkę z Niall’em! Tak, na pewno nigdy więcej was nie zobaczę. – powiedziałam rzucając ścierkę pod ladę.

- No to co ci szkodzi? – uniósł brew.

Zmierzyłam go bacznym spojrzeniem od stóp do głowy. Uśmiechnęłam się w duchu, na widok jego poczochranych czekoladowych włosów, niebieskich roześmianych oczu i chłopięcego uśmiechu. Nie powinnam tego robić i bardzo dobrze o tym wiem, ale jakby nie patrzeć to właściwie co mi szkodzi? W sumie i tak nie mam żadnych planów na jutrzejszy dzień, oprócz spania do późna. 

- Jeśli się zgodzę, to zostawisz mnie później w spokoju? – spytałam, by się upewnić.

Louis skinął głową obserwując mnie uważnie, niepewny mojej reakcji. Wzięłam głęboki wdech, nadymając policzki jak chomik i po kilku sekundach powoli wypuściłam powietrze z płuc.

- Dobra. Niech ci będzie. – mruknęłam w końcu, a chłopak uśmiechnął się triumfalnie. – Jeden dzień. – powiedziałam ostrzegawczo.

- Zgoda. – zaśmiał się z mojej miny.

Ponownie wzięłam głęboki wdech. Mam tylko nadzieję, że nie będę żałować swojej decyzji.

____________________________
No i mamy kolejny rozdział. Całkiem długi wyszedł co bardzo mnie cieszy ;)
Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.
PS. Zapraszam na bloga http://but-everything-you-do-is-magic.blogspot.com/ dla nie fanów tematyki 1D.
Pozdrawiam!
@Twinkleineye